Happy St. Patrick's, Johnny...

“ Now, we’ve been singing and talking about war and destruction and fighting, and we decided we shouldn’t leave you until we sang an antiwar song.”

~ The Clancy Brothers

Ελεύθερη μετάφραση: «Γεια! Είμαστε Ιρλανδοί! Θα σας πρήξουμε τ΄αρχίδια με εξεγέρσεις και γενναίους αντάρτες και τιμημένους νεκρούς και μισητούς εγγλέζους που θα πάρουμε φαλάγγι με τα τουφέκια του I.R.A., και κατόπιν θα τραγουδήσουμε για την Ειρήνη, ρε γαμώτο! Πώς είπατε; Είμαστε ανισόρροποι; Μα φυσικά! Τώρα δεν είπαμε ότι είμαστε Ιρλανδοί; Τς τς τς... καθόλου δεν προσέχετε.»

Είναι πολύ εύκολο να πάρεις τους Ιρλανδούς στο ψιλό για τη σχιζοφρένειά τους. Αλλά βέβαια, δεν είναι μόνο οι Ιρλανδοί σχιζοφρενείς. Έτσι είναι καλωδιωμένος ο Homo Sapiens.

Αυτή η συλλογή είναι μια ιστορική ανασκόπηση του Johnny I hardly knew ye, και ενδεχομένως της Ιρλανδίας. Ίσως και κάτι παραπάνω. Δεν εγγυώμαι ότι θα ακούγεται συνολικά, έχει πολύ ντοκουμέντο μέσα (συμπεριλαμβανομένων και κάποιων που δε θέλετε ν’ ακούσετε), και η σειρά των κομματιών δεν έχει καμία σχέση με το «τι κολλάει μετά». Αλλά τόσα ξέραμε, τόσα κάναμε - που έλεγε κι ο Άσιμος. Αχ βρε Johnny, τι μας έκανες...


1796-1818: Κεϋλάνη

Κάθε φορά που οι Ιρλανδοί έπαιρναν μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις των Άγγλων, γκρίνιαζαν. (Ένα περίεργο πράμα.) Και στους Ναπολεόντειους Πολέμους (από κει έχουμε το Mrs McGrath), και στα αποικιακά τους, καλή ώρα, και στους Παγκόσμιους. Από ένα σημείο και μετά, έβγαινε η εύλογη απορία «με το συμπάθιο, αν είναι να πάρουμε τα όπλα και να πάμε να σκοτωθούμε, αντί να τρέχουμε στην άλλη άκρη της γης, δεν πολεμάμε τους Άγγλους να ‘χουμε και την υπόληψή μας;»

Αλλά ακόμα είναι νωρίς για τέτοια. Το Johnny I hardly knew ya πρωτοτραγουδιέται τέλη 18ου, αρχές 19ου αιώνα (όπου η Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών επιστρατεύει και Ιρλανδούς φαντάρους, που χαϊδευτικά λέγονται Wild Geese, εναντίον της Κεϋλάνης μεταξύ άλλων). Και θα περάσει από σαράντα κύματα. Εδώ από την Jacinta O'Donnel, χωρίς φιοριτούρες.

While on the road to sweet Athy
A stick in me hand and a drop in me eye
A doleful damsel I heard cry,
Johnny I hardly knew ye

1861–1865: Αμερικανικός Εμφύλιος

Οι Ιρλανδοί έπαιρναν το παπόρι για Αμέρικα από νωρίς, αλλά βέβαια το μπαμ έγινε μετά το Black '47 και το λιμό της πατάτας. Κι όπου πάνε οι άνθρωποι, κουβαλάνε αποσκευές και τραγούδια. Η μελωδία του Johnny, έτσι πιασάρικη που ήτανε, κυκλοφόρησε ευρέως. Και με κάποιον ανεξήγητο τρόπο, από αντιπολεμικό και anti-recruitment, έγινε πολεμικό εμβατήριο στον Εμφύλιο. Σε Βορρά και Νότο. Ιρλανδοαμερικανός ήταν κι ο λεβέντης που άλλαξε τίτλο και στίχους.

Και ιδού, μεταμορφωμένο, το When Johnny comes marching home (μάλλον μίξη του εμβατηρίου με μια εκτέλεση της Ronnie Gilbert).

1870-1914: Irish Home Rule Movement

Εν τω μεταξύ, αυτοί οι παντέρμοι οι Ιρλανδοί προσπαθούν να κάνουν κουμάντο στο νησί τους. Ο Charles Stewart Parnell ήταν ο βουλευτής που, αργά αλλά σταθερά, έκανε το αγγλικό κοινοβούλιο να δίνει λίγη-λίγη αυτοδιάθεση στους Ιρλανδούς, και ο κερατάς μπορεί και να κατάφερνε να φτιάξει απ’ το πουθενά αυτονομία χωρίς ν’ ανοίξει ρουθούνι. Ατυχώς, τον κατέστρεψε ένα σκάνδαλο (ξενοκοιμόταν - άκου τώρα), και παν και τα ρουθούνια, πάνε όλα.

Στις μάλλον ασυντόνιστες απόπειρες για ανεξαρτησία στον 19ο αιώνα αναφέρεται το Down by the glenside (ή The Bold Fenian Men), ποιήμα που γράφτηκε γύρω στο 1916 και εδώ τραγουδάνε οι Wolfe Tones. Ηρωισμός, γενναιότης, αντριλίκι, αυτοθυσία, δόξα και τιμή.

'Tis fifty long years since I saw the moon beaming
On strong manly forms, on eyes with hope gleaming
I see them again, sure, in all my sad dreaming
Glory O, Glory O, to the bold Fenian men

1907: Εθνικός Ύμνος

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ο ιρλανδικός εθνικός ύμνος γράφεται αισίως το 1907, πολύ πριν χρειαστεί για ο,τιδήποτε. Στα γαελικά, αν και ήδη οι περισσότεροι μόνο εγγλέζικα μιλούσαν (ακόμα κι ο W.B. Yeats), και φυσικά πολεμόχαρο. Amhrán na bhFiann ή The Soldier’s Song, από τους Clancy Brothers.

In Erin’s cause, come woe or weal,
’Mid cannon’s roar and rifles’ peal,
We’ll chant a soldier's song

1916: Εξέργερση του Πάσχα

Η Εξέγερση του Πάσχα δεν ήταν καμιά επαναστασάρα. Ήταν πέντε χούφτες μουρλοί (και τσακωμένοι μεταξύ τους), οι μισοί σοσιαλιστές οι άλλοι μισοί καθόλου, που αποφάσισαν μια ωραία πρωία να καταλάβουν το Δουβλίνο και να κηρύξουν ανεξάρτητο κράτος.


Έτσι απλά και ξεκούδουνα ξεκίνησε, μια βδομάδα κράτησε το πιστολίδι, και φυσικά έχασαν. Οι (επιζώντες) ηγέτες τουφεκίστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες - και οι σοσιαλιστές του James Connolly και οι καθόλου του Patrick Pearse. Σύνολο 16 στο απόσπασμα, και κάποιες δεκάδες στο πεδίο της μάχης. Εδώ οι Black 47 αναφέρονται στον έναν απ’ τους 16, τον James Connolly.

My name is James Connolly, I didn’t come here to die
But to fight for the rights of the working man

...Except he did come here to die. Και ο Connolly και ο Pearse και όλοι οι ηγέται είχαν πλήρη επίγνωση της κατάστασης: θα πεθάνουν. Θα τους σκοτώσουν, και δεν έχουν καμία πιθανότητα ούτε επιτυχίας ούτε επιβίωσης. Ήταν μέρος του σχεδίου η θυσία τους, με την οποία θα έπαιρναν την κοινή γνώμη με το μέρος τους, θα τρόμαζαν τους Άγγλους και θα ενθουσίαζαν τους Ιρλανδούς. Και δούλεψε. Οι πέντε χούφτες έγιναν ο μισός πληθυσμός, η καταστολή της εξέγερσης θεωρήθηκε βαρβαρότητα, και η ανεξαρτησία πήρε το δρόμο της.

Ατυχώς, δεν ενημέρωσαν τους πιτσιρικάδες rank and file για το σχέδιό τους. Στο πεδίο της μάχης, οι “citizens” σκοτώνονταν αγνοώντας πλήρως τα μεγαλόπνοα, υψιπετή (και ελαφρώς μεταφυσικά) περί ανθρωποθυσίας. Το Foggy Dew είναι ένα από τα πολλά τραγούδια για την Εξέγερση του Πάσχα, εδώ από τους Wolfe Tones. Glorious dead και ηρωισμός να τρέχει πάλι απ’ τα μπατζάκια.

Oh the bravest fell, and the Requiem bell rang mournfully and clear
For those who died that Eastertide in the spring time of the year,
As the world did gaze, in deep amaze, at those fearless men, but few,
Who bore the fight that freedom's light might shine through the foggy dew.

1916: Μάχη του Somme


Ταυτοχρόνως, η Ευρώπη σφάζεται ανελέητα και εντελώς άσκοπα. Εξήντα χρόνια μετά τη Μάχη του Σομ, ένας Σκωτσέζος ονόματι Eric Bogle πιάνει και γράφει ένα απ’ τα πιο γνωστά τραγούδια για τον Πρώτο Παγκόσμιο, το “No man’s land” - a.k.a. The Green Fields of France. Εδώ από τους Dropkick Murphys. Και αυτό δεν το ανθολογούμε, απλώς το γράφουμε.

Oh how do you do, young Willy McBride?
Do you mind if I sit here down by your graveside
And rest for a while in the warm summer sun?
I've been walking all day, and I'm nearly done.
And I see by your gravestone you were only nineteen
When you joined the great fallen in 1916.
Well, I hope you died quick and I hope you died clean.
Or Willy McBride, was is it slow and obscene?

Chorus:
Did they beat the drums slowly, did they play the fife lowly,
Did they sound the Death March as they lowered you down?
Did the band play “The Last Post” and chorus?
Did the pipes play “The Flowers of the Forest”?

And did you leave a wife or a sweetheart behind,
In some loyal heart is your memory enshrined?
And though you died back in 1916,
To that loyal heart, you're forever nineteen?
Or are you a stranger without even a name,
Forever enshrined behind some old glass pane,
In an old photograph, torn, tattered and stained
And faded to yellow in a brown leather frame?

The sun shining down on these green fields of France,
The warm wind blows gently and the red poppies dance.
The trenches have vanished long under the plow.
No gas, no barbed wire, no guns firing now.
But here in this graveyard that's still no man’s land,
The countless white crosses in mute witness stand
To man's blind indifference to his fellow man
And a whole generation were butchered and damned.

And I can't help but wonder, oh Willy McBride,
Do all those who lie here know why they died?
Did you really believe them when they told you the cause?
Did you really believe that this war would end wars?
Well, the suffering, the sorrow, the glory, the shame,
The killing and dying, it was all done in vain.
Oh Willy McBride, it all happened again
And again, and again, and again, and again.

1915-1916: Καλλίπολη

Και δε σφάζεται μόνη της η Ευρώπη, βέβαια. Θέλει παρέα. Λοιπόν, Ματίλντα είναι το δισάκι, ο σάκος του οδοιπόρου. Waltzing Matilda θα πει να αλητεύεις, και είναι και τραγούδι: ο ανεπίσημος εθνικός ύμνος της Αυστραλίας, συγκεκριμένα. Και το And the band played Waltzing Matilda είναι άλλο ένα τραγούδι του Eric Bogle, εδώ στην πιο γνωστή του εκτέλεση, από τους Pogues.

Johnny Turk he was ready, he primed himself well.
He showered us with bullets and he rained us with shells.
And in five minutes flat, he'd blown us all to hell,
Nearly blew us right back to Australia.

And the band played Waltzing Matilda
As we stopped to bury our slain,
And we buried ours and the Turks buried theirs,
And it started all over again

1919-1921: Ιρλανδικός Πόλεμος της Ανεξαρτησίας

Και τι κάνουν οι Άγγλοι βετεράνοι του Πρώτου Παγκοσμίου όταν γυρνάνε στην πατρίδα (εφόσον είναι αρτιμελείς και έχουν ακόμα τα λογικά τους); Πάνε στην Ιρλανδία να καταστείλουν την επανάσταση. Διότι το Sinn Féin (Μόνον Εμείς!) έχει πλέον τα τρία τέταρτα του ιρλανδικού κοινοβουλίου (κάτσε καλά), έχει ψηφίσει περίπου απόσχιση (που τρώει βέτο από Αγγλία, βέβαια), ο I.R.A. έχει ιδρυθεί κι έχει πάρει τα όπλα. Πόλεμος. Τι άλλο να κάνουν οι βετεράνοι; Σάμπως βρίσκουν δουλειά;

Απαντάνε λοιπόν στο κάλεσμα για “men willing to face a rough and dangerous task”, και ροβολάνε. Πλην όμως, ελλείψει συντονισμού με το chain of command, και βασικά λόγω του ότι κανενός στο αγγλικό στράτευμα δεν καίγεται καρφάκι, αυτοί οι Black and Tans δεν την πέφτουν μόνο στον I.R.A.. Αρχίζουν για αντίποινα να ρίχνουν στα τυφλά, να σφάζουν γυναικόπαιδα και να καίνε χωριά. Οι Ιρλανδοί φρίττουν, και με το δίκιο τους. To Come out ye Black and Tans γίνεται διάσημο - εδώ από τους Wolfe Tones.

Come out ye Black and Tans, come out and fight me like a man
Show your wife how you won medals down in Flanders
Tell her how the I.R.A. made you run like hell away
From the green and lovely lanes of Killeshandra

Come tell us how you slew them ol' Arabs two by two
Like the Zulus they had spears and bows and arrows
How bravely you faced one, with your sixteen pounder gun
And you frightened them poor natives to the marrow.

1922-1923: Ιρλανδικός Εμφύλιος

Και αφού ξεμπερδεύουν με τους Άγγλους, οι Ιρλανδοί αρχίζουν να σφάζονται μεταξύ τους με πολύ κέφι. Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά, έτσι τραγελαφικά που είναι.

Το 1921, ενώ οι μάχες μαίνονται και λίγο πριν τα πολεμοφόδια του I.R.A. εξαντληθούν, η Βρετανία τους σοκάρει όλους ευχάριστα και προτείνει ανακωχή και συμβιβασμό. Σε εκείνη τη φάση, αρχηγός της κυβέρνησης «του βουνού» ας πούμε είναι ο Éamon de Valera. Ο οποίος όμως αρνείται να πάει στις διαπραγματεύσεις για τη συνθήκη, για λόγους... γοήτρου; Παλιμπαιδισμού; Προστασίας τους κύρους του Ιρλανδικού όπου-να ‘ναι-κράτους; Θα σε γελάσω. Το θέμα του είναι ότι αν δεν παραστεί ο Βασιλεύς Γεώργιος αυτοπροσώπως, δεν πάει ούτε ο Ντε Βαλέρα (χτυπάει πόδι στο δάπεδο), διότι τι σκατά αρχηγός κράτους είναι; Με τις δευτεράντζες θα μιλάει; Και στέλνει τον δεύτερο τη σειρά, τον αντιπρόεδρο Arthur Griffith, μαζί με τον Michael Collins (παρατσούκλι: The Big Fella). Ο οποίος ήταν στρατιωτικός του I.R.A. και όχι πολιτικός, όπως ήξεραν και οι πέτρες, και ο οποίος κατέληξε παρ’ όλ’ αυτά να κάνει τις διαπραγματεύσεις και να βάλει τη τζίφρα του.

Η τζίφρα του κάνει την Ιρλανδία (πλην Ώλστερ) αυτόνομο κράτος, εντός της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Πολύ περισσότερα απ’ όσα φιλοδοξούσε το Home Rule Movement. Ο Collins γνωρίζει πολύ καλά ότι πρέπει να προσέχουμε που βάζουμε το πουλί μας και την υπογραφή μας, αλλα θεωρεί ότι αυτό ήταν το καλύτερο που θα μπορούσε να πετύχει υπό τις παρούσες συνθήκες και ότι η συμφωνία τούς δίνει “the freedom to achieve freedom”. Γνωρίζει επίσης ότι θα τον φάνε λάχανο οι δικοί του. Και όντως τον τρώνε, το 1922, όπως και τον Arthur Griffith. Κανείς ποτέ δε διανοήθηκε ότι ξεπουλήθηκε ο άνθρωπος ή τίποτα τέτοιο. Απλώς διαφωνούσανε. Και ο Ντε Βαλέρα που δεν ήθελε να χαλάσει το γόητρό του ως αρχηγός κράτους, εξεγέρθηκε ενάντια σε αυτό ακριβώς το νεοσύστατο κράτος. Εμφύλιος πόλεμος, Pro-Treaty Vs Anti-Treaty, ή αλλιώς το Ελεύθερο Ιρλανδικό Κράτος εναντίον του I.R.A.. Ρόιδο!

Το The Big Fellah των Black 47 είναι το πρώτο ιρλανδικό τραγούδι που με άγχωσε. Τι θα πει “we HAD to shoot you down”? Εντολή του Πάπα ήτανε;

We had to turn against you, Mick, there was nothing we could do
'Cause we couldn't betray the Republic like Arthur Griffith and you
We fought against each other, two brothers steeped in blood
But I never doubted that your heart was broken in the flood
And though we had to shoot you down in golden Béal na mBláth
I always knew that Ireland lost her greatest son of all

1939-1945: Δεύτερος Παγκόσμιος

Και περνάνε τα χρόνια, και ο Μεγάαααλος Πόλεμος του ’14 φαντάζει πια μικρούλης και ασήμαντος. Το παλιό αντιπολεμικό που έγινε αγνώριστο ως When Johnny comes marching home γνωρίζει νέες μεγάλες δόξες. Το παίζει ο Glen Miller, το παίζουν στις πολεμικές ταινίες, το παίζουνε στο ραδιόφωνο, το παίζει μέχρι κι η Judy Garland.

When Johnny comes marching home again - Hurrah! Hurrah!
We'll give him a hearty welcome then - Hurrah! Hurrah!
The men will cheer and the boys will shout, the ladies they will all turn out
And we'll all feel gay when Johnny comes marching home.

1955–1968: Civil Rights Movement

Ως πολεμικό εμβατήριο, το άσμα είναι αγαπητό στους στρατόκαυλους κάθε απόχρωσης. Λευκής, πχ... Και ταρατατζούμ εκτελέσεις του When Johnny comes marching home από στρατιωτικές μπάντες βρίσκουν το δρόμο τους σε μουσικές συλλογές Αρίων, όπως σε μία που τιτλοφορείται “National Knights of the Ku Klux Klan”. Δεν κάνω πλάκα.

Διότι στο Νότο των Ηνωμένων Πολιτειών γίνεται τση πουτάνας. Και μες στο γενικό χαμό, ενώ οι Ρεπουμπλικάνοι (όχι της Ιρλανδίας) ακόμα παιανίζουν το εμβατήριο, οι άλλοι ξανα-ανακαλύπτουν το αντιπολεμικό. Σε υπερσπάνια ηχογράφηση (μάλλον γύρω στο 1956) όχι κανονικής εταιρείας παραγωγής αλλά της Workers Music Association Label, 78 στροφών, η Betty Sanders (η γυναίκα του Malcolm X) τραγουδάει ξανά το Johnny I hardly knew you.

With your drums and guns and guns and drums
The enemy nearly slew you
Darling dear, you look so queer
Johnny I hardly knew you

1960~1975: Antiwar Movement

Τα περί Civil Rights μπλέκονται από νωρίς με τις διαμαρτυρίες για το Βιετνάμ. Το 1966, ο Μοχάμεντ Άλι θα πετάξει την ατακάρα “I ain't got no quarrel with them Viet Cong ... They never called me nigger.” Μπλέκονται και οι αντίστοιχες μουσικές, λευκοί, μαύροι, τουρλουμπούκι. Η Joan Baez θα κάνει το Johnny I hardly knew yeh μόνιμο κομμάτι στα live της, και έτσι το αντιπολεμικό θα πάρει κεφάλι έναντι του εμβατηρίου αυτή την εποχή. Η τελευταία στροφή είναι, νομίζω, προσθήκη από τότε. [Να κι ένα παντελώς άσχετο βίντεο άλλης εκτέλεσης. (?)]

They're rolling out the guns again
But they'll never will take our sons again
No they'll never will take our sons again
Johnny I'm swearing to ye

1968-1998: The Troubles

Εκείνη η τρισκατάρατη αγγλοϊρλανδική συνθήκη είχε ξεχάσει το Ώλστερ, είπαμε. Αλλά το Ώλστερ δεν είναι καρφίτσα. Είναι, καθώς περνάνε τα χρόνια, πεδίο μάχης. Προτεστάντες από δω, καθολικοί από κει, Ιρλανδοί, Άγγλοι, φιλοϊρλανδοί, φιλοάγγλοι, Provisional I.R.A., I.R.A. σκέτο (κουκουέ μου λου, μου λου κουκουέ, μου κουκουέ λου, λου κουκουέ μου, κουκουέ μπουλκουμέ), και κάτι ξεχασμένοι χίπηδες. Χέσε ψηλά κι αγνάντευε.

Με βόμβες, εκτελέσεις, διαδηλώσεις, πετροπόλεμο, διαμαρτυρίες για civil rights (οι Ιρλανδοί στη Βόρεια Ιρλανδία είναι πολίτες Β’ κατηγορίας και βγάλε) και μπόλικη καταστολή απ’ απέναντι, φτάνουμε στο 1972, και φυσικά στο Sunday Bloody Sunday από U2. Live, με την ακόλουθη εισαγωγή και τον Bono να παίρνει αποστάσεις:

There’s been a lot of talk about this next song... maybe too much talk.
This song is NOT a rebel song. This song is Sunday Bloody Sunday.

Θα μου πεις, ποιος τον γαμεί τον Bono. Αποστάσεις όμως παίρνουν κι άλλοι, σοβαρότεροι άνθρωποι. Οι Dubliners π.χ.. Διότι όχι μόνο το Μπέλφαστ, αλλά και το Δουβλίνο είναι πλέον εμπόλεμη περιοχή, και γίνεται όλο και δυσκολότερο να διακρίνεις ποιος είναι με σένα και ποιος με τους άλλους. Και γιατί. Το τραγούδι Mero έχει μυστήριους στίχους, με πολλές obscure αναφορές σε ανθρώπους και μέρη του Δουβλίνου, αλλά το νόημα δεν το χάνεις. (Αυτό το “Pillar” είναι το Nelson’s Pillar, που ανατίναξε ο I.R.A. το 1966.)

It's true that Dublin's changing since the Pillar was blown down
By the winds of violence that are buggering up the town
We used to solve a difference with a digging match and a jar
But now they're all playing bang-bang that's going too bleeding far

1977: British Punk-Rock

Και φτάνουμε σε μια διασκευή του “When Johny comes marching home” σε σύγχρονο, πια, context. Την εποχή που σκάει σα βόμβα το punk στην Αγγλία, ο τόπος βράζει. Εποχές απερίγραπτου, συνεχούς ξύλου. Τα αποπαίδια της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (Ινδοί, Πακιστανοί, Τζαμαϊκανοί κλπ) βγαίνουν στους δρόμους όταν ανακαλύπτουν ότι είναι εντελώς απροστάτευτοι όποτε οι φασίστες του National Front βγαίνουν παγανιά να σπάσουν μαγαζιά και σκουρόχρωμα κεφάλια. Στα race riots συμμετέχουν με χαρά αναρχικοί και αντιφασίστες που τους τρώει το χέρι τους να σπάσουν ξυρισμένα κεφάλια. Οι απεργίες δίνουν και παίρνουν. Οι Άγγλοι διαδηλώνουν ενάντια στον I.R.A. (που έχει αρχίσει να ανατινάζει μαγαζιά τίγκα στον άσχετο κόσμο για να πετύχει τρεις στρατιώτες) και οι Ιρλανδοί ενάντια στην αγγλική καταστολή και δικαιοσύνη (που στέλνει εξίσου άσχετο κόσμο φυλακή για την πλάκα της). Τα πανκιά πλακώνονται μεταξύ τους. Και η αστυνομία χτυπάει τους πάντες. Μετράμε νεκρούς.

Και πού 'σαι ακόμα... Στο μέλλον έχουμε Θάτσερ (άουτς) , απεργίες πείνας και τον Bobby Sands. Προς το παρόν, το English Civil War εστιάζει στους φασίστες, και ο Joe Strummer των Clash λέει επ' αυτού: “War is just around the corner. Johnny hasn't got far to march. That's why he is coming by bus or underground.”

When Johnny comes marching home again
nobody understands it can happen again
The sun is shining and the kids are shouting loud
but you gotta know it's shining through a crack in the cloud
The shadows keep on falling when Johnny comes marching home

1989: Πέφτει το Τείχος του Βερολίνου...

...Και ο κόσμος αποδιοργανώνεται. Πανηγυρίζει, ανακουφίζεται, χαλαρώνει - αλλά πάντως αποδιοργανώνεται. Απ’ τον Johnny ξεφτίζουν όλα τα γύρω-γύρω, και αυτό που μένει είναι μια πολύ πιασάρικη μελωδία. Ας πούμε, στο Die Hard 3, ο Michael Kamen το χρησιμοποιεί ως εμβατήριο/γρήγορο theme στις action σκηνές, με τον τίτλο Ants Go Marching. Και στο soundtrack του Joe Versus The Volcano (άσχετη κωμωδιούλα της εποχής, με τον Tom Hanks σ’ ένα τροπικό νησί) υπάρχει το απίστευτο Hava Nagila And When Johnny Comes Marching Home. Χαβανέζικο!

2001: 9/11

Ευτυχώς, όμως, ήρθε η 11η Σεπτεμβρίου και ο κόσμος ξαναοργανώθηκε. Βρήκε κάπου να σταθεί, να ξέρει ποιος είναι με μας και ποιος με τους άλλους, να ΕΧΕΙ εμάς και άλλους... Αφήνουμε λίγο τον Johnny, και ακούμε τον Elvis Perkins στο Doomsday, να μπούμε στο κλίμα. Το ύφος του τραγουδιού είναι, βέβαια, κηδεία αλά Νέα Ορλεάνη.

And though you voted for that awful man
I would never refuse your hand on Doomsday
But flying across the skies, seeing fate before my eyes
There isn't any sense to a good bye and bye
For I don't plan to die, nor should you plan to die

2001-present: Afghanistan War

Και τι είναι το πρώτο πράγμα που κάνουμε όταν μας ανατινάζουν το World Trade Center; Μπουκάρουμε στο Αφγανιστάν, ακολουθούμε τον Πρόεδρό μας, και στηρίζουμε τις Ένοπλες Δυνάμεις μας. Εκεί κάπου η Dolly Parton ηχογραφεί το Johnny comes marching home με τον ανάλογο πατριωτισμό, voice over και κάμποσα κοινωνικά μηνύματα (οι βετεράνοι έχουν ψυχολογικά προβλήματα, και η G.I. Jane αξίζει τα ίδια εύσημα με τον Johnny). Πιο αμερικάνικο απλά δε γίνεται. Δηλαδή, μανούλα μου.

The old church bell will ring with joy, Hurrah! Hurrah!
To welcome home our girls and boys, Hurrah! Hurrah!
Cause Janey too has done her best
She's fought as hard as all the rest
She'll march along when Johnny comes marching home
...
America, America, when Johnny comes marching home
America, America, when Janey comes marching home
We'll sound the horns and beat the drums
Salute them for a job well done
That joyful day when Johnny comes marching home

Αυτό ήταν, λοιπόν. Ο Johnny δεν είναι πια μια πιασάρικη μελωδία και πέραν αυτού ουδέν. Τώρα που τα αίματα ανάψανε πάλι, ο Johnny είναι ξανά εδώ.


2007: The meanest of times

Αλλά όπου υπάρχει ο ένας Johnny, αυτός που επιστρέφει στην πατρίδα, εμφανίζεται και ο άλλος, ο πρώτος, αυτός που δεν καλοείδαμε πριν μας φύγει. Εδώ έχουμε το Johnny I hardly knew ya από Dropkick Murphys, και το άλμπουμ “The Meanest of Times”. Οι στίχοι είναι ελαφρώς αλλαγμένοι, ίσα ίσα για να μπλεχτεί πάλι το αντιπολεμικό με το εμβατήριο και να μην ξέρεις τι σιχτίρ ακούς. Μπέρδεμα.

We had guns and drums and drums and guns
The enemy never slew ya
Johnny I hardly knew ya

RESET: Outro

Για κλείσιμο δεν έχει άλλο Johnny, έχει όμως μια κελτογκαραζοπανκιά του κερατά. Αντιπολεμικό ιρλανδέζικο, και μάλιστα τόσο αντιπολεμικό που καταντάει αφελές - το οποίο στην προκειμένη περίπτωση είναι για καλό, μιας και μετά από τόσο πατριωτισμό, αμερικάνικο και ιρλανδέζικο, η ουγκ αφέλεια είναι εξαιρετικό αντίδοτο . When the guns have all been fired, κάποιων Meisce (πανάγνωστοι, αλλά καθόλου κακοί.) Προτείνεται ανεπιφύλακτα για headbanging.

When the guns have all been fired and the ammunition's gone
And the corpses lie in bloody pools to wait the break of dawn
There will be no mound of earth left which to raise your flag upon
When the guns have all been fired and the ammunition's gone

When the bombs have all been dropped and the cities all are dust
And the earth has just been ravaged by the rich man's power lust
There will be no government left in which to place your trust
When the bombs have all been dropped and the cities all are dust

When the mines have all been tripped and the people all have died
And the mothers all are dead, lying in the tears they cried
There will be no one to take the blame, no punishment applied
When the mines have all been tripped and the people all have died

When the wars are finally over and the damage has been done
And the mushroom clouds have darkened out the lifeblood of the sun
There will be no fucking countries, there will be no fucking one
When the wars are finally over and the damage has been done